اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی گروهی کوتاه‌مدت بر نشانه‌های افسردگی، ابرازگری هیجانی، مهارت‌های اجتماعی و کیفیت زندگی دانشجویان افسرده

مقدمه: اختلال افسردگی یکی از شایع‌ترین اختلالات روان‌شناختی در بین دانشجویان محسوب می‌شود که جنبه‌های مختلف زندگی آنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روان‌درمانی بین‌فردی گروهی کوتاه‌مدت بر نشانه‌های افسردگی، ابرازگری هیجانی، مهارت‌های اجتماعی و کیفیت زندگی دانشجویان انجام شد. روش‌کار: این کارآزمایی بالینی در بازه‌ی زمانی مهر تا اسفند 1393 انجام شد. جامعه‌ی آماری را دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد تشکیل می‌دادند. 24 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس از میان دانشجویان مراجعه‌کننده به کلینیک دانشگاه فردوسی مشهد با شکایت افسردگی، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 12 نفری شاهد و آزمون تقسیم شدند. گروه آزمون تحت 8 جلسه‌ی هفتگی 90 دقیقه‌ای روان‌درمانی بین‌فردی کوتاه‌مدت قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه‌های افسردگی بک-2، کیفیت زندگی (WHOQOL)، ابرازگری هیجانی (EEQ)، مهارت‌های اجتماعی (SSI) و جمعیت‌شناختی بود. داده‌ها با کوواریانس چندمتغیره به کمک نرم‌افزارSPSS  نسخه‌ی 19 تحلیل شدند. یافته‌ها: نمره‌ی کلی افسردگی در گروه آزمون به طور معنی‌داری نسبت به گروه شاهد کاهش یافته بود (004/0=P). هم‌چنین، نمرات تمام شاخص‌های ابرازگری هیجانی (031/0=P)، خرده‌مقیاس‌های بیانگری هیجانی، بیانگری اجتماعی، حساسیت هیجانی، کنترل هیجانی و کنترل اجتماعی پرسش‌نامه‌ی مهارت‌های اجتماعی(047/0=P) و حیطه‌های سلامت روان‌شناختی و روابط اجتماعی کیفیت زندگی به طور معنی‌داری در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد افزایش یافت (023/0=P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد روان‌درمانی بین فردی کوتاه‌مدت می‌تواند به عنوان یک رویکرد درمانی اثربخش در کاهش نشانگان افسردگی و بهبود در مولفه‌های کیفیت زندگی، ابرازگری هیجانی و مهارت‌های اجتماعی در نظرگرفته شود.